First year's day wishes / revisited II

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο του χρόνου που τελειώνει

Την πρώτη σελίδα,

Πρώτη του Χρόνου, 

σελίδα όλο ευχές κι επιθυμίες, 
αν την σκίσω, 

και στον καινούριο χρόνο 
μπορώ  όπως είναι 
να  κολλήσω

Μακάρια η χρονιά αυτή 

που η καινούρια 

με νέες επιθυμίες θα τη βρει.

 Να πηγαίνεις στην καινούρια χρονιά καταπάνω μ' επιθυμία παλιά
-καλό είν' αυτό ή κακό?

Φανερώνουν οι επίμονες επιθυμίες μία συνέπεια χαρακτήρα ή μια ασυνέπεια της θέλησης?

Είναι κάτι επιθυμίες  καινούριες, που τώρα δα γεννιούνται- 

που ακόμα ολόκληρο το σχήμα τους 

δεν το 'χουμε δει.

Επιθυμίες φρέσκιες που κι εμείς ολόκληροι και μ' όλο μας το είναι δεν τις έχουμε επιθυμήσει- 

και που δεν έχουμε σπαράξει βλέποντας τες να ποδοπατιούνται, μισές κι ατέλειωτες,

και να τις προσπερνά ο καιρός κι αυτός ακόμα να κάνει πως δε  βλέπει-

Επιθυμίες- παιδιά που   απ'το χέρι-μας τραβούν  -πες ναι, πες ναι !-
τι λουναπάρκ που 'ναι η ζωή

όταν απ' το εδώ ως το εκεί
χωράει μόνο μια στιγμή.
Το γύρο του θάνατου δε φοβάσαι να παίξεις,

οι καινούριες επιθυμίες μ' ορμή σ' εκτοξεύουν μπροστά.

Αλλά υπάρχουν κι οι άλλες, οι επιθυμίες οι παλιές,
αυτές που 'ρχονται και ξανάρχονται κάθε φορά,κάθε χρονιά οι ίδιες.*
Αυτές που σέρνονται με τον καιρό, και που βρικολακιάζουν,
που μας πίνουν το αίμα, μας στεγνώνουν την όψη,
άγαμαι θυγατέραι ετών εξηνταοκτώ,
που χύνουν φθόνο και χολή και που 'χουν κιόλας λησμονήσει  αν κάτι πόθησαν ποτέ.
Αυτές τις επιθυμίες τις γέρικες, τις βρικολακιασμένες
ας  τις ξεφορτωθούμε,
να τις σκοτώσουμε μια και καλή. 

Κι ή που θ' αλλάξουμε ζωή ή που ... 

ένας τρόπος σίγουρος υπάρχει
μια επιθυμία να εξοντωθεί.

Ικανοποιήστε την επιτέλους

( Εναλλακτικά ασκηθείτε στον διαλογισμό, το βουδιστικό ζεν, τις χριστιανικές αρετές- τις κατά τα ρήματα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού- τέλος γυμναστική  μέχρι τελικής πτώσεως- εκτονώνει τις ορμές και τα πάθη)




*    Βεβαίως δεν περιλαμβάνουμε στις επαναλαμβανόμενες από χρονιά  σε χρονιά  τις περιοδικά επανεμφανιζόμενες από τη φύση τους  που έχουν να κάνουν με την εκπλήρωση   των βασικών ανθρωπίνων αναγκών (υγεία φαγητό, ύπνος, έρωτας) - καθώς και  τις  ακραίες μορφές των επιθυμίων αυτών -που έχουν να κάνουν με εξαρτήσεις, εθισμούς που προκύπτουν από αυτές.

2011 first page- revisited

Ξεφυλλίζοντας το σημειωματάριο- ημερολόγιο του 2011. 
Στην πρώτη σελίδα ένα πλάνο, σκοπός- οδηγός για την καινούρια χρόνια


" Έψαχνα να βρω την κλίση μου , όπως και τόσος κόσμος της γενιάς μου.
Να βρω μιαν απάντηση για το μέλλον που χρόνο με το χρόνο όλο και μικραίνει

Κι η απάντηση Εκκρεμής κι επείγουσα
στοίχειωνε πια τη Νύχτα
Κάθε Νύχτα
λες και μέσα από όνειρο θα ξεπετάγοταν στέρεο το μέλλον.
Ετούτη την απάντηση βρήκα μόνο
την Απόλαυση
(με έννοια διπλή)
Ήθελα να απολαύσω τον κόσμο - όχι για να τον απολαύσω, μα για να τον μεταγράψω
Κι ήθελα να ζήσω μες στην απόλαυση, στην ηδονή θα έλεγα,
του να βλέπεις την πραγματικότητα να μεταμορφώνεται με τις δικές σου ενέργειες σε αρμονία και συγκίνηση (όχι πάντα μαζί, αλλά οπωσδήποτε το ένα από τα δύο)
Ετούτος είναι ο σκοπός μου
Η παραγωγή ομορφιάς
και το ξύπνημα των αισθήσεων
να εμφυσήσω την εύθραυστη συνείδηση της στιγμής στον κόσμο"

 

G R E E K   A R T    S E L E C T I O N

 

sink in pink

Στον χειρότερο πάτο που ΄χαμε βρεθεί

 είχαμε ακόμα ελπίδα


Έπεφτε απάνω μας  το τελευταίο χώμα,
Κι εμάς,
στα μάτια   γυάλιζε
Όνειρο Ρόδινης Μέρας

   

               Μια Μέρα Όλοι Θα Συναντηθούμε

                              

Ξανά 

                                       Εις το καλό συναπάντημα

¨Ενα μεγάλο πάρτυ έχει στρωθεί.

Όλοι οι παλιοί γνωστοί

Θα είμαστε μαζί?...

Εύχομαι

Καρτ-ποστάλ καλοκαιρινή...

                                                                                                   Η θέση παραμένει αδειανή       

We still have August!

.....Ας μη μας απογοητεύσει ο Αύγουστος

Διάλεξη περί του δαιμονικού πτηνού

  ΑΦΙΕΡΩΜΑ

στον  Δαίμονα που σκιάζει τον κάμπο

Σταμάτησε  να σκούζει.

Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η Μέρα

( Τα ανήσυχα πνεύματα- αυτά που ξαμολιούνται τη νύχτα
και δεν ξέρουν σε ποιον κόσμο να περπατήσουν, 

μπορούν να γυρίσουν στις κλίνες τους-
το φως της μέρα διαλύει τη νύχτα)

Το ξέρετε... Στον κάμπο, στα χωράφια  με τις πορτοκαλιές δίπλα στο ποτάμι,
όσες  γυναίκες μείναν μοναχές, τις νύχτες του καλοκαιριού δεν λεν να κλείσουν μάτι.
Δεν είναι που 'χουν ξανάμματα ερωτικά
κι ονειρεύονται τ' αγόρια που θερίζουν τα χορτάρια,
κι ας είναι πια κι αυτές σαν σταχυα μαδημένα.
Είναι που ακούνε τις φωνές

Παραφυλούν. Μέσα στη νύχτα να 'ρθεί η μέρα.
Κι ο ύπνος δεν τις πιάνει
Παραφυλούν
(Πριν ο πέπλος της νύχτας ακέρια σκωθεί...)
Θα ετοιμαστούν
Θ' αλλάξουν - θα βγάλουν
το νυχτικό με τα λουλούδια
Θα βάλουν τη μαύρη στολή
Θ' ανεβούν

Ψηλά στο λόφο επάνω
Στα μνήματα
Να βεβαιωθούν
Πως οι φωνές που ακούγονταν τη νύχτα δεν ήταν των αγαπημένων,
οι φώνες που ανησυχούσαν το σκοτάδι,
οι ανάσες,
δεν ήτανε δικές τους.

Η άσπρη πλάκα καλά συνταιριασμένη κι απ' όλες τις πλευρές, αστραφτερή, καμιά ρωγμή
με βεβαιότητα λύνει κάθε αμφιβολία
Ποιος φυσάει στις νύχτες τους τάραχη κι ελπίδα
Παίζει μαζί τους άραγε η νύχτα
Ή κάποια άλλη  ανήσυχη ψυχής της Εσπερίας?

Καταραμένο δαιμονικό πουλί-
η κουκουβάγια με την ανθρωπινή φωνή-
κι απόψε πάλι ήταν αυτή, όπου καμιά δεν άφησε να κοιμηθεί.
Όλες  τους κάθε νύχτα πως τις ξεγελά .



5.20 μες στη νύχτα σταμάτησε η ανθρωπόφωνη ανάσα του Τέρατος.
Την ίδια ώρα άφησε την τελευταία ανάσα ο περσινός μου αγαπημένος
Τέτοιες είναι οι ώρες του ξημερώματος που προτιμά ο σκοτεινός αφέντης. Και  καθώς καβαλάει το σκοτάδι με το ακριβό του λάφυρο,  στον ωμο γαντζώμενο κοιτώντας πρός τα πίσω κουβαλάει  τον φτερώτο του αγγελιαγφόρο.
Του πουλιού τα μάτια  μαύρα στο μαύρο σφραγίζουν τον θάνατο


Την ιστορία μου την είπα και σ' αλλους
- πως πέρσι πριν να χαθεί ο αγαπημένος,
στην βέραντα  που'μασταν μοναχοί, Αύγουστος , νύχτα ήταν, μεσα στη σιωπή,
πως ακουγότανε  τρομαχτικιά η ανάσα του πουλιού, βαριά
κι ούτε που καταλάβαινες από που ερχόταν, από ποια μέρια κι ήτανε σα να βόγγαγε όλη η γη τριγύρω απ΄το ποτάμι.
Κι όλοι εδώ,  κι οι γυναίκες οι μοναχές μες στα χωράφια έχουνε να το λένε
κι έχουνε να θυμούνται την εμφάνιση του πουλιού κανα δυο μηνες πριν να τις έβρει το κακό.

Μικρό επίκαρο με αφορμή τον θάνατο της μικρούλας Amy Winehouse. 

Ανάμεσα στις φωτογραφίες που ξετρυπώσανε οι θαυμαστές της κυκλοφόρησε κι αυτή. 

 

Συμβόλαιο θανάτου-

Οι τραγικοί γονείς της  Amy Winehouse

οφείλουν στην κόρη τους μια τραγική συγνώμη.
Στον ώμο μικρού παιδιού δεν αφήνεις να καβαλήσει ο θάνατος.
Δεν ξέραν τότε
Τώρα μάθαν.




Bonus Hieronymus Bosch

Η κουκουβάγια στον κήπο των Ηδονών. 

Το αθώο αγόρι παίζει μαζί της. 

Ιερώνυμε Μπος 

καλά το καταλάβες-

  το καταραμένο πουλί της γνώσης, 

ναι,

αυτό φταίει που χάσαμε

τον Παράδεισο

Μην κάνεις τη σκέψη σου βαριά...
Θα την πάρει το ποτάμι είπε ένας αρχαίο σοφός.

Πού 'ξερε πως το βάσανο της σκέψης είναι σα σπυρί περιττό.

Ήρθε να μας συνταράξει

Μετά τα μεσάνυχτα- ώρα ...ποιος ξέρει?-

σεισμός δυνατός μας πέταξε απ' τον ύπνο.

Σ ε λίγο,  ίσως,  οι σκέψεις όλες, να 'χουν θρυμματιστεί κάτω απ' την πλάκα του μπετόν

(....Θα προλάβω αυτές τις σκέψεις μόνο να σώσω, 

να τις βρούνε δίπλα στο τσακισμένο μου κρανίο?- 

Μετά? Τέλος οι σκέψεις μετά?-  

Και τι θα γίνει όταν τελειώσουν οι σκέψεις? - 

Αν μπορούσα να κρατήσω τις σκέψεις, 

Αν μπορούσα, ----

                Θα προλάβαινα

       ίσως

και μετά θάνατον να μετανοήσω-  

Ν' αλλάξω την ανάμνηση αυτής της ζωής- 

Μπορώ στον άλλο κόσμο να πάρω μαζί μου τις σκέψεις?-

Ας μου απαντήσει κάποιος-

Μπορώ να τις πάρω μαζί μου? -

ε? )

Οι φίλοι μας είναι έξω,
στους δρόμους, στις πλατείες-

Θα σωθούνε.

Εμείς που διαλέξαμε
την ασφαλή οδό-
ύπνος νωρίς,
ξύπνημα το πρωί
και  φρόνιμη ζωή-

εμείς 

Θα χαθούμε-

Διαλέξαμε την οδό της απωλείας
(της ζωής) 

Ή μήπως θα κερδίσουμε Κάποιον Παράδεισο

(χάνοντας τη ζωή) 

?

Άγνωστοι οι οδοί της Σωτηρίας

Περνούν τα λεπτά-
Το ταβάνι είναι ακόμα στη θέση του

Τουλάχιστον -τελευταία χάρη- να γράψω αυτά τα  λόγια.
Θα τα πάρει το ποτάμι.
Απόψε ή άλλη νύχτα,
θα τα πάρει το ποτάμι

Αν όλα τα Οράς Θεέ Πατέρα 

θα τα 'χεις δει

Και δέξου τα σαν προσευχή.

Κάτω απ' την κάσα της πόρτας μουρμουράω τη γνωστή προσευχή

"Πάτερ Ημών ..... γεννηθήτω το θέλημά σου...."

Μέχρις  εκεί
και παρακάτω
δεν τόλμησα να πω

........

Γιατί  αν είναι το θέλημα σου,

απόψε ο κόσμος να καταστραφεί?
.......

Λίγες σκέψεις ακόμα,
λίγες σκέψεις ακόμα

αχόρταγο πλάσμα

Και μιαν ευχή

...............

Της Καλής Ανταμώσεως

αμήν

Έχουν περάσει ώρες. Δεν ήρθε ούτε ο Ύπνος ούτε ο Αδερφός του. Η αναμονή του τρομερού συμβάντος μας εξάντλησε. Αφήνουμε στην αυριανή μέρα την εξής συμβουλή:

Τα σχέδια σου μην τα κάνεις βαριά.
Γιατί θα τα πάρει το ποτάμι. 

Θα σβήσει ο κάμπος στο νερό.

Dreamland

οι επιθυμίες είναι φαντάσματα-

νεκρών
μελλοντικών

Ο Γέρων του Αιώνος

Εγώ είμαι που σκοτώνω τα καλοκαίρια

Εγώ.
Στέκομαι στο κατώφλι και τα καρτερώ
Και σαν περνούν τα σφάζω
Α-χά-χό, γιόχο-χό-χό

Είμαι ο Γέρων
του Αιώνος
Με μία σκέψη σοβαρή
και σα λεπίδι κοφτερή
Αχά-χό, γιόχο-χό,
να δίνω μια,
τα σφάζω



Παιδί που δεν υπήρξα, σα να μου κόστισε πολύ
εκδίκησην απ' τον καιρό παίρνω σκληρή
                         -Σ' εμένα ενάντια πάντα-


Να ζήσω μιαν Αερινή
Ημέρα Καλοκαιρινή

Στο όνειρο αυτό αιώνες τώρα κοιμάμαι

Του βγάλαμε γλυκό του βγάλαμε και μέντα...

"Σε ξέρω εσένα
θέλεις να τρέχεις στις παραστάσεις να βλέπεις τους φονιάδες..."
>....
Στις 9 του μηνός Ιουλίου εμφανίστηκε στη σκηνή του Ηρωδείου ο Μπερτράντ Καντά. Στην παράσταση με τίτλο "Γυναίκες" τραγούδησε ο πρώην αρχηγός του γκρουπ  "Μαύρη Επιθυμία". Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε που ξυλοφόρτωσε κι άφησε σε κώμα θανατερό την αγαπημένη του κι ηθοποιό Μαρία Τρεντινιάν. Ήταν η ζήλια είπε. Στην δίκη  η νόμιμη σύζυγος του, σφοδρά κι από έρωτα τυφλό, τον υπερασπίστηκε. Στην φυλακή έβγαλε τέσσερα  χρόνια-.  Η ερωτευμένη σύζυγος κρεμάστηκε το 2011 την ώρα που αυτός κοιμόταν στο ίδιο σπίτι, σ' ένα δωμάτιο διπλανό.

Ξεσηκωθήκαν οι γυναίκες της Ελλάδος -
πώς ο φονιάς να παίρνει μέρος σ' αρχαία τραγωδία,
πώς να πατάει τον σεβάσμιο τόπο- ξεχνούν φαίνεται πως τον σεβάσμιο τόπο  έχουν (κατα)πατήσει ντόπια  ταλέντα λαϊκά -
διαμαρτυρήθηκαν οι γυναίκες της Ελλάδος κι ανεβλήθη η δεύτερη ημέρα της παραστάσεως

Δεν πειράζει.
Έτσι κι αλλιώς η παράσταση ήτανε φτωχή,  ολίγον σαν φοιτητική.
Μα έτσι έλαμψεν ακόμα πιο πολύ ο σκοτεινός άντρας

βγαίνει σκυφτός επάνω στην σκηνή.
και κρύβεται στην άκρη

-συστολή, σπάνια κι ακριβή
το ταπεινό είναι το καλύτερο περιτύλιγμα του ωραίου-

Του κόσμου η ηθική θα μας απαγόρευε την απόλαυση στο σημείο αυτό

Θα μας έλεγε να μην πιστέψουμε την συστολή του
να μην παρασυρθούμε
απ' το σεμνό, σκυφτό, το μετρημένο βήμα,

αντρός που κουβαλάει δυο γυναικών θανάτους

(Να τό 'μαθε μες στη φυλακή το βήμα αυτό? -γιατί να του δίδαξε ο άχρηστος σ' όλα τα υπόλοιπα σκηνοθέτης, απίθανο το βρίσκω-)

Θα 'λεγε επίσης η ηθική
να μη  παρασυρθούμε ούτε απ' τη φωνή
-σιγά, απαλή-
και με τη νύχτα ταιριαστή


Θ' αρνιότανε του κόσμου η ηθική  πως  η σεμνή περιφορά του στη σκηνή
ίσως να  κρύβει βάσανο αληθινό,
ορμή αντρική,
που δεν τολμά ούτε για λίγο να φανεί μη και την πούνε φονική
(στα αδιόρατα πλοκάμια ετούτης της κρυφής ορμής έχω πιαστεί-
είναι που κρύβεται κι έχω γοητευθεί)




Φτηνή υποκρισία
Ουαί κι αλίμονο, γραμματείς και Φαρισαίοι
στην ίδια σκηνή που αιώνες τώρα, αποθεώνονται ξανά και ξανά τα πάθη και τα εγκλήματα της Μήδειας, της Φαίδρας, της Κλυταιμνήστρας, του Ορέστη και του Οιδίποδα-
ο άνθρωπος αυτός που πάθη μεγάλα κουβαλά
κι η φήμη του η μαύρη, Ερινύα, σ' όλο τον κόσμο τον κυνηγά
-σύγχρονος ήρως τραγικός -
 αυτός εκδιώκεται.

Σεβαστά των μυθικών ηρώων τα μυθικά πάθη
μα των κοινών θνητών αποτροπιαστικά
για το κοινό μας γούστο
(Είναι μήπως που δεν τα τραγούδησε ένας Ευριπίδης, ένας Σοφοκλής?)

Τα σέβη μου Μπερτράντ Καντά κι ας λέει ο κόσμος-

τους κολασμένους κολασμένα αγαπώ

Αλλαγή Ουρανού

εξοπλισμός επαναστατικός         

Όποιος κατέβει σήμερα στην Διαδήλωση  με τον εξοπλισμό του 

(μάσκες αντιασφυξιογόνες κ.τ.λ.),

ας τον  κρατήσει

Ίσως του χρειαστεί δια μελλοντική μετανάστευση

Σ' άλλο ουρανό.

Εδώ η ατμόσφαιρα είναι κάπως βαριά.

Τον καινούριο ουρανό θα βλέπει μέσα από την κάσκα

-σας πειράζει?- 

(η οπτική θα 'ναι λίγο στενή,  

μα  αυτό είναι μια προοπτική)

Εμείς 

εδώ 

γυμνοί

ήλιος πικρός και χημικό

και Άγιος ο Θεός.

Ρωμαϊκή Άνοιξη

Ο κόσμος στις κερκίδες είναι απογοητευμένος από τους μονομάχους.
Δεν πολεμούν καλά.
Στην αρένα κατέβηκε ο κόσμος μαζί με τους μονομάχους.
Δεν έμεινε κανείς για να θαυμάσει τη νίκη των λιονταριών.

 Αύριο ο ουρανός θα είναι γαλανός

                                                             χωρίς εμάς

Διά την Αναπνοή

Η θλίψη είναι φυλαχτό.

Ήταν στην αρχή μια θλίψη ίσαμε το πέλαγο αδιάβατη κι απέραντη-

Κι εμείς στη μέση μοναχοί και ο καθένας μόνος

Δεν φτάνει εδώ του κόσμου η βοή και το κακό

Γιατί είναι το κακό

του κόσμου,

 κι εμείς απόξω-

ανάμεσο

ουρανού και κόσμου,

Η θλίψη είναι κάστρο κλειστό.

Και σαν περνά

του κόσμου η αγριάδα πάλι αρχίζει να μετρά

Ο Καιρός πέρασε.

Η θλίψη    πέρασε

το νερό    μέριασε.

 Μέριασε το νερό

Το που πατούσαμε φάνηκε τόσον καιρό

ο τόπος Βάλτος -
Τα πόδια μας μπηγμένα

-ως πάνω βουτηγμένα- Καρφωμένα

Στάζουν τα κόκκαλα νερό

Αέρα!

Στο βαλτοτόπι  το φως φέγγει  θαμπά

Από μακριά μιαν άνοιξη κάπου περνά.

Τριγύρω κρέμονται πουλιά.

Μαυρίζει η μέρα

Ορμούνε

κι ό,τι βρούνε.

Ψεύτικα λάφυρα φτηνά.

 ορμούν και μέσα στο νερό,

 σε κάποιου κουφαριού λαιμό

θα λαμπυρίζει κανά χρυσικό.

Πετούν-

όλο μπροστά μας τριγυρνούν

μας κόβουν την αναπνοή,

 τον δρόμο,

 τη ζωή,

Έλεος
αν πεις

Είναι η φωνή σβηστή

Κι η ανάσα μας κλεμμένη

Αίμα μας μένει μόνο,  κι άραχλη χολή

Στον πάτο που 'χουμε θαφτεί

           τέλος κι οι θησαυροί.

Έλεος τρισκαταραμένα-
τι ανακατεύετε ολοένα? στο χώμα μέσα, πάνω, κάτω

 Δαιμόνια φτερωτά- Κανείς δεν ήταν να σας πει?

Ό,τι ακριβό

είναι ελαφρύ

κι από τη λάσπη

ου δύναται κρυφτεί.

\

Αέρα

Πατέρα

Αέρα

και δεν μου βγαίνει η ανάσα

α, ναι ,

Η θλίψη...

ΤΕΛΟΣ

Τώρα Οργή

για ό,τι μας κόβει την αναπνοή

ΑΓΑΠΗΤΕ

ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

-δεν  ημπορεί-

Μια  Κάποια μέρα η βασιλεία σου θα' ρθεί

Μα ως τότε, ως πάλι να βρεθούμε

Βόηθα

Τον αέρα

Να σώσουμε

 Πατέρα

Το δικαίωμα

 στον αέρα και στην αναπνοή

"Σ' αυτόν τον κόσμο μιαν οσμή νιτρικού καλίου απλώθηκε... οι ενώσεις του αζώτου κατέκλυσαν τον αέρα, κατέκλυσαν την ψυχήν μας."

-\ Γι' αυτό φταίνε τα όρνια ?

ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ

-----

κι ας

ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

--

Ο ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

--

ΟΧΙ Για ΤΟ ΨΩΜΙ

μα

ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ

(Μέριασε κόσμε να διαβώ!)

 Λίγα λόγια για όσα συμβαίνουν

Θουκυδίδη ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ι. 70.2-4, μτφρ Ε.ΛΑΜΠΡΙΔΗ

Προς Κορινθίους, αποίκους Λακεδαιμόνων

"   [1.70.2] Αυτοί λοιπόν (οι Αθηναίοι) καινοτομούν σε πολλά κ εφευρίσκουνε με οξύ μυαλό και γρήγορα βάζουνε σ' εφαρμογή ό,τι σκεφτούν, εσείς όμως μόλις είστε ικανοί να διατηρείτε όσα έχετε και δεν μπορείτε ούτε κατόπιν εορτής να καταλάβετε τίποτα, ούτε η πράξη σας φτάνει να εκτελέσει το απαραίτητο. [1.70.3] Ακόμη αυτοί τολμούν και περ' από τη δύναμή τους, και κινδυνεύουν περ' από το λογικό, και ελπίζουν κι όταν ακόμα βρίσκονται σε βάσανα· δικό σας ιδίωμα είναι να κάνετε λιγότερα απ' ό,τι μπορείτε, και να μην έχετε εμπιστοσύνη ούτε σε κείνα που σας λέει η γνώση σας πως είναι σίγουρα, όπως και να νομίζετε πως ποτέ δε θα λυτρωθείτε από τα βάσανα. [1.70.4] Επίσης ειν' αυτοί ακούραστοι, ενώ εσείς όλο αναβάλλετε την πράξη, και ξενιτεύονται εύκολα, περισσότερο από κάθε άλλον, ενώ εσείς δεν το κουνάτε από τον τόπο σας· γιατί αυτοί νομίζουν πως κάτι μπορούν να κερδίσουν από το ταξίδι, εσείς πως αν ξεμυτίσετε θα ζημιώσετε κι αυτά που έχετε. "

Επαίνοι του Θουκυδίδη προς τους Αθηναίους-
Αγαπητέ Αλιμούσιε πάρε πίσω τους επαίνους σου.
Η αρχαία πόλη των Αθηνών,
αποικία είναι τώρα των Λακεδαιμόνων.

Ο δημόσιος χώρος μας

Με αφορμή τα συμβαίνοντα στην πλατεία Συντάγματος, την κατασκήνωση των Αγανακτισμένων και τις βραδινές συναντήσεις των ανήσυχων Αθηναίων που μεταφέρθηκαν από τα μπαρ στην πλατεία.

Κορνήλιος Καστοριάδης, από την "Ελληνική Ιδιαιτερότητα"

"...Δεν υφίσταται πραγματικός δημόσιος χώρος παρά μόνο στον βαθμό που υφίσταται το ενδιαφέρον των πολιτών γι' αυτόν και τμήμα του ζωτικού τους ενδιαφέροντος για τα δημόσια πράγματα- για τη res publica, για τα κοινά σε αντίθεση με τα "ίδια" - ενδιαφέρον το  οποίο δεν μπορεί, με τη σειρά του, να υπάρξει παρά μόνο στο βαθμό που οι πολίτες μπορούν να επιδράσουν στα δημόσια πράγματα. Ο δημόσιος χώρος δεν αποτελεί εφάπαξ δημιουργηθείσα οντότητα η οποία λειτουργεί αυτομάτως με την παραχώρηση κάποιων ελευθεριών έκφρασης... 

Ωστόσο όπως αποδεικνύει η πείρα των περισσότερων σύγχρονων "δημοκρατικών κοινωνιών, ένας τυπικός δημόσιος χώρος χάνει τη σπουδαιότητα και τη σημασία του, στο βαθμό που οι πολίτες καθίστανται παθητικοί ως προς τα δημόσια πράγματα. Και υιοθετούν μοιραία τέτοια στάση εφόσον αντιλαμβάνονται δικαίως ότι δεν μπορούν να επέμβουν σε αυτά ουσιαστικά. Οριακά ο δημόσιος χώρος υπό τις συνθήκες αυτές χρησιμεύει  μόνο για την ελεύθερη κυκλοφορία της πορνογραφίας (πολιτικής, τηλεοπτικής, καταναλωτικής. κ.α.)... Ο ψευτοδημόσιος χώρος και ο ρόλος που παίζουν σήμερα τα ΜΜΕ συμβαδίζουν απολύτως..."

Έχουμε τόσην ελευθερία όσην αντέχουμε- Έχουμε τόσο δικαίωμα ( και συνάμα ευθύνη) στον χώρο όσο διεκδικούμε

Laurie Andreson

World without end...

Είναι ο τίτλος ενός παλιού  τραγουδιού της Laurie Anderson- Kαι λέει πως..

"...When my father died it was like a whole whole library burning down..."

Εξακριβωμένα και με κάθε ειλικρίνεια, όταν έχασα τον πατέρα μου ήταν έτσι ακριβώς. Όπως τα είπε. Μόνο γι' αυτό θα πήγαινα να τη δω, α, την αγαπητή τη Laurie Anderson.

Ο κόσμος είχε ήδη καταρρεύσει μια φορά - όταν πέθανε ο πατέρας . Δεν μπορούσε να καταρρεύσει ξανά. Τώρα πέθανε η μητέρα. Η μητέρα της Laurie. Ετoύτο ήταν το μνημόσυνο για τη μητέρα.
Μίλησε για αυτό και γι' άλλα. Έπαιξε λίγη μουσική και βίντεο χειροποίητα. Μόνη,μικρή μ' ένα βιολί βγήκε επάνω στη σκηνή με σώμα, ρούχα αγοριού και μίλησε με δυο φωνές.
Μια  γυναικεία, μία αντρική.


Η μουσική  ταίριαζε στα λόγια. Ασυνάρτητα λόγια, νότες, μεταξύ τους, άλλα παράλογα και άλλα λογικά. Κάποιες στιγμές διαυγούς ποίησης. Και κάποιες εξομολογήσεις, εξίσου διαυγείς κι αυτές, γι' αυτό και συνταρακτικά οδυνηρές. Τόσο που εκεί που είχα αρχίσει να στριφογυρνώ απ' την πολλή ασυναρτοσύνη μες στο τεράστιο θέατρο μου ξέφυγαν κάτι δάκρυα, αλλά το θέατρο ήταν τεράστιο κι ούτε που φάνηκε- Φάνηκε μόνο η συντριβή μιας  ξανθιάς γερμανίδας ντίβας, ίδια η Μάρλεν Ντίντριχ. Κι είχε κοκαλώσει ταραγμένη στην καρέκλα της, και δεν έλεγε να σηκωθεί, παρότι το θέατρο είχε αδειάσει και  παρότι την τραβολόγαγε η υπόλοιπη παρέα- εκδρομή των Γερμανών τουριστών. Να τι έκανε την ξανθιά Γερμανίδα ντίβα να κλάψει.


Εκεί λιγάκι πριν το τέλος η Laurie Anderson συναντά τον Άγιο Πέτρο που θα συναντήσει σε λίγο τη μητέρα της. Τον ρωτά τι πρέπει να κάνει τώρα που πάει να την αποχαιρετίσει. 

Τι να κάνει που δεν την αγαπά. Και πρέπει να την αποχαιρετίσει

"That's ok. Buy her some flowers and tell her that you always cared."

Εξάλλου δεν μπορείς να πεις ψέματα σε κάποιον που πεθαίνει 

(Όλα τα ξέρουν κι όλα τα καταλαβαίνουν - )

Η Laurie έκανε αυτό που της είπε ο Πάτερ Πέτρος, αλλά η μητέρα δυστυχώς ήταν πολύ απασχολημένη με τις τελευταίες της στιγμές για να δεχτεί τα λουλούδια. Γιατροί - οροί δεν βρέθηκε ο χρόνος. Ο αποχαιρετισμός δεν συνέβη

Ανέτρεξε τότε σε μια βουδιστική άσκηση που λέγεται μητρικός διαλογισμός. Συνίσταται για όλους  τους πάσχοντες που δεν νιώθουν τίποτε πια. Δοκιμάστε αυτή την άσκηση αν νιώθετε τα αισθήματά σας νεκρά κι ανίκανα να ξυπνήσουν ξανά.
Η άσκηση έχει ως εξής:

Σκέψου μια στιγμή που η μητέρα σου σε αγάπησε ολόκληρα, ανενδοίαστα, απόλυτα. Συγκεντρώσου σ' αυτήν τη στιγμή κι ας είναι ένα δευτερόλεπτο και νιώσε πως είσαι η μητέρα όλων και όλοι είναι η μητέρα σου.

Μια βαθιά αγάπη και τρυφερότητα θα σε κατακλύσει από παντού προς παντού, προς τα πάντα.

Κοκάλωσα κι εγώ- 

Που είναι αυτή η στιγμή?

Προσπαθώ,

για λίγο,

όσο χρόνο μου δίνει 

η μουσική, να σκεφτώ.

Εκείνη λέει όσο κι αν προσπαθεί χρόνια τώρα δεν βρίσκει αυτή τη στιγμή.
Που είναι η στιγμή? 

Όταν ακούστηκε ξανά η ερώτηση

"Have you ever really loved me?" η φωνή της μητέρας περιμένει απάντηση....

Γρανγκκκ, 

ακούστηκαν κάτι βιολιά,

Βιολιά κι αλλά βιολιά, 

η απάντηση θάφτηκε για τα καλά

Πεθαίνει κάποιος τρεις φορές.

Τη μια όταν σταματά η καρδιά του, μια όταν τον κηδεύουν, 

και μια όταν ακουστεί τελευταία φορά τ' όνομά του.

"...Τ' όνομά σου... Το όνομά σου..."
Φώναξε τρεις φορές η Laurie Anderson

Επίσης η Laurie κατέβηκε στο Σύνταγμα, πήγε στη Διαμαρτυρία. Και διαπίστωσε πως κι εδώ έχουμε πάρα πολλούς απ' αυτούς που τα ξέρουν όλα.