Ο κόσμος στις κερκίδες είναι απογοητευμένος από τους μονομάχους.
Δεν πολεμούν καλά.
Στην αρένα κατέβηκε ο κόσμος μαζί με τους μονομάχους.
Δεν έμεινε κανείς για να θαυμάσει τη νίκη των λιονταριών.
Ήταν στην αρχή μια θλίψη ίσαμε το πέλαγο αδιάβατη κι απέραντη-
Κι εμείς στη μέση μοναχοί και ο καθένας μόνος
Δεν φτάνει εδώ του κόσμου η βοή και το κακό
Γιατί είναι το κακό
του κόσμου,
κι εμείς απόξω-
ανάμεσο
ουρανού και κόσμου,
Η θλίψη είναι κάστρο κλειστό.
Και σαν περνά
του κόσμου η αγριάδα πάλι αρχίζει να μετρά
Ο Καιρός πέρασε.
Η θλίψη πέρασε
το νερό μέριασε.
Μέριασε το νερό
Το που πατούσαμε φάνηκε τόσον καιρό
ο τόπος Βάλτος - Τα πόδια μας μπηγμένα
-ως πάνω βουτηγμένα- Καρφωμένα
Στάζουν τα κόκκαλα νερό
Αέρα!
Στο βαλτοτόπι το φως φέγγει θαμπά
Από μακριά μιαν άνοιξη κάπου περνά.
Τριγύρω κρέμονται πουλιά.
Μαυρίζει η μέρα
Ορμούνε
κι ό,τι βρούνε.
Ψεύτικα λάφυρα φτηνά.
ορμούν και μέσα στο νερό,
σε κάποιου κουφαριού λαιμό
θα λαμπυρίζει κανά χρυσικό.
Πετούν-
όλο μπροστά μας τριγυρνούν
μας κόβουν την αναπνοή,
τον δρόμο,
τη ζωή,
Έλεος αν πεις
Είναι η φωνή σβηστή
Κι η ανάσα μας κλεμμένη
Αίμα μας μένει μόνο, κι άραχλη χολή
Στον πάτο που 'χουμε θαφτεί
τέλος κι οι θησαυροί.
Έλεος τρισκαταραμένα- τι ανακατεύετε ολοένα? στο χώμα μέσα, πάνω, κάτω
Δαιμόνια φτερωτά- Κανείς δεν ήταν να σας πει?
Ό,τι ακριβό
είναι ελαφρύ
κι από τη λάσπη
ου δύναται κρυφτεί.
\
Αέρα
Πατέρα
Αέρα
και δεν μου βγαίνει η ανάσα
α, ναι ,
Η θλίψη...
ΤΕΛΟΣ
Τώρα Οργή
για ό,τι μας κόβει την αναπνοή
ΑΓΑΠΗΤΕ
ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
-δεν ημπορεί-
Μια Κάποια μέρα η βασιλεία σου θα' ρθεί
Μα ως τότε, ως πάλι να βρεθούμε
Βόηθα
Τον αέρα
Να σώσουμε
Πατέρα
Το δικαίωμα
στον αέρα και στην αναπνοή
"Σ' αυτόν τον κόσμο μιαν οσμή νιτρικού καλίου απλώθηκε... οι ενώσεις του αζώτου κατέκλυσαν τον αέρα, κατέκλυσαν την ψυχήν μας."
-\ Γι' αυτό φταίνε τα όρνια ?
ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ
-----
κι ας
ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
--
Ο ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
--
ΟΧΙ Για ΤΟ ΨΩΜΙ
μα
ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ
(Μέριασε κόσμε να διαβώ!)
13.6.11
Λίγα λόγια για όσα συμβαίνουν
Θουκυδίδη ΙΣΤΟΡΙΑΙ Ι. 70.2-4, μτφρ Ε.ΛΑΜΠΡΙΔΗ Προς Κορινθίους, αποίκους Λακεδαιμόνων
" [1.70.2] Αυτοί λοιπόν (οι Αθηναίοι) καινοτομούν σε πολλά κ εφευρίσκουνε με οξύ μυαλό και γρήγορα βάζουνε σ' εφαρμογή ό,τι σκεφτούν, εσείς όμως μόλις είστε ικανοί να διατηρείτε όσα έχετε και δεν μπορείτε ούτε κατόπιν εορτής να καταλάβετε τίποτα, ούτε η πράξη σας φτάνει να εκτελέσει το απαραίτητο. [1.70.3] Ακόμη αυτοί τολμούν και περ' από τη δύναμή τους, και κινδυνεύουν περ' από το λογικό, και ελπίζουν κι όταν ακόμα βρίσκονται σε βάσανα· δικό σας ιδίωμα είναι να κάνετε λιγότερα απ' ό,τι μπορείτε, και να μην έχετε εμπιστοσύνη ούτε σε κείνα που σας λέει η γνώση σας πως είναι σίγουρα, όπως και να νομίζετε πως ποτέ δε θα λυτρωθείτε από τα βάσανα. [1.70.4] Επίσης ειν' αυτοί ακούραστοι, ενώ εσείς όλο αναβάλλετε την πράξη, και ξενιτεύονται εύκολα, περισσότερο από κάθε άλλον, ενώ εσείς δεν το κουνάτε από τον τόπο σας· γιατί αυτοί νομίζουν πως κάτι μπορούν να κερδίσουν από το ταξίδι, εσείς πως αν ξεμυτίσετε θα ζημιώσετε κι αυτά που έχετε. "
Επαίνοι του Θουκυδίδη προς τους Αθηναίους-
Αγαπητέ Αλιμούσιε πάρε πίσω τους επαίνους σου.
Η αρχαία πόλη των Αθηνών,
αποικία είναι τώρα των Λακεδαιμόνων.
Με αφορμή τα συμβαίνοντα στην πλατεία Συντάγματος, την κατασκήνωση των Αγανακτισμένων και τις βραδινές συναντήσεις των ανήσυχων Αθηναίων που μεταφέρθηκαν από τα μπαρ στην πλατεία.
Κορνήλιος Καστοριάδης, από την "Ελληνική Ιδιαιτερότητα"
"...Δεν υφίσταται πραγματικός δημόσιος χώρος παρά μόνο στον βαθμό που υφίσταται το ενδιαφέρον των πολιτών γι' αυτόν και τμήμα του ζωτικού τους ενδιαφέροντος για τα δημόσια πράγματα- για τη res publica, για τα κοινά σε αντίθεση με τα "ίδια" - ενδιαφέρον το οποίο δεν μπορεί, με τη σειρά του, να υπάρξει παρά μόνο στο βαθμό που οι πολίτες μπορούν να επιδράσουν στα δημόσια πράγματα. Ο δημόσιος χώρος δεν αποτελεί εφάπαξ δημιουργηθείσα οντότητα η οποία λειτουργεί αυτομάτως με την παραχώρηση κάποιων ελευθεριών έκφρασης...
Ωστόσο όπως αποδεικνύει η πείρα των περισσότερων σύγχρονων "δημοκρατικών κοινωνιών, ένας τυπικός δημόσιος χώρος χάνει τη σπουδαιότητα και τη σημασία του, στο βαθμό που οι πολίτες καθίστανται παθητικοί ως προς τα δημόσια πράγματα. Και υιοθετούν μοιραία τέτοια στάση εφόσον αντιλαμβάνονται δικαίως ότι δεν μπορούν να επέμβουν σε αυτά ουσιαστικά. Οριακά ο δημόσιος χώρος υπό τις συνθήκες αυτές χρησιμεύει μόνο για την ελεύθερη κυκλοφορία της πορνογραφίας (πολιτικής, τηλεοπτικής, καταναλωτικής. κ.α.)... Ο ψευτοδημόσιος χώρος και ο ρόλος που παίζουν σήμερα τα ΜΜΕ συμβαδίζουν απολύτως..."
Έχουμε τόσην ελευθερία όσην αντέχουμε- Έχουμε τόσο δικαίωμα ( και συνάμα ευθύνη) στον χώρο όσο διεκδικούμε
Είναι ο τίτλος ενός παλιού τραγουδιού της Laurie Anderson- Kαι λέει πως..
"...When my father died it was like a whole whole library burning down..."
Εξακριβωμένα και με κάθε ειλικρίνεια, όταν έχασα τον πατέρα μου ήταν έτσι ακριβώς. Όπως τα είπε. Μόνο γι' αυτό θα πήγαινα να τη δω, α, την αγαπητή τη Laurie Anderson.
Ο κόσμος είχε ήδη καταρρεύσει μια φορά - όταν πέθανε ο πατέρας . Δεν μπορούσε να καταρρεύσει ξανά. Τώρα πέθανε η μητέρα. Η μητέρα της Laurie. Ετoύτο ήταν το μνημόσυνο για τη μητέρα. Μίλησε για αυτό και γι' άλλα. Έπαιξε λίγη μουσική και βίντεο χειροποίητα. Μόνη,μικρή μ' ένα βιολί βγήκε επάνω στη σκηνή με σώμα, ρούχα αγοριού και μίλησε με δυο φωνές. Μια γυναικεία, μία αντρική.
Η μουσική ταίριαζε στα λόγια. Ασυνάρτητα λόγια, νότες, μεταξύ τους, άλλα παράλογα και άλλα λογικά. Κάποιες στιγμές διαυγούς ποίησης. Και κάποιες εξομολογήσεις, εξίσου διαυγείς κι αυτές, γι' αυτό και συνταρακτικά οδυνηρές. Τόσο που εκεί που είχα αρχίσει να στριφογυρνώ απ' την πολλή ασυναρτοσύνη μες στο τεράστιο θέατρο μου ξέφυγαν κάτι δάκρυα, αλλά το θέατρο ήταν τεράστιο κι ούτε που φάνηκε- Φάνηκε μόνο η συντριβή μιας ξανθιάς γερμανίδας ντίβας, ίδια η Μάρλεν Ντίντριχ. Κι είχε κοκαλώσει ταραγμένη στην καρέκλα της, και δεν έλεγε να σηκωθεί, παρότι το θέατρο είχε αδειάσει και παρότι την τραβολόγαγε η υπόλοιπη παρέα- εκδρομή των Γερμανών τουριστών. Να τι έκανε την ξανθιά Γερμανίδα ντίβα να κλάψει.
Εκεί λιγάκι πριν το τέλος η Laurie Anderson συναντά τον Άγιο Πέτρο που θα συναντήσει σε λίγο τη μητέρα της. Τον ρωτά τι πρέπει να κάνει τώρα που πάει να την αποχαιρετίσει.
Τι να κάνει που δεν την αγαπά. Και πρέπει να την αποχαιρετίσει
"That's ok. Buy her some flowers and tell her that you always cared."
Εξάλλου δεν μπορείς να πεις ψέματα σε κάποιον που πεθαίνει
(Όλα τα ξέρουν κι όλα τα καταλαβαίνουν - )
Η Laurie έκανε αυτό που της είπε ο Πάτερ Πέτρος, αλλά η μητέρα δυστυχώς ήταν πολύ απασχολημένη με τις τελευταίες της στιγμές για να δεχτεί τα λουλούδια. Γιατροί - οροί δεν βρέθηκε ο χρόνος. Ο αποχαιρετισμός δεν συνέβη
Ανέτρεξε τότε σε μια βουδιστική άσκηση που λέγεται μητρικός διαλογισμός. Συνίσταται για όλους τους πάσχοντες που δεν νιώθουν τίποτε πια. Δοκιμάστε αυτή την άσκηση αν νιώθετε τα αισθήματά σας νεκρά κι ανίκανα να ξυπνήσουν ξανά. Η άσκηση έχει ως εξής:
Σκέψου μια στιγμή που η μητέρα σου σε αγάπησε ολόκληρα, ανενδοίαστα, απόλυτα. Συγκεντρώσου σ' αυτήν τη στιγμή κι ας είναι ένα δευτερόλεπτο και νιώσε πως είσαι η μητέρα όλων και όλοι είναι η μητέρα σου.
Μια βαθιά αγάπη και τρυφερότητα θα σε κατακλύσει από παντού προς παντού, προς τα πάντα.
Κοκάλωσα κι εγώ-
Που είναι αυτή η στιγμή?
Προσπαθώ,
για λίγο,
όσο χρόνο μου δίνει
η μουσική, να σκεφτώ.
Εκείνη λέει όσο κι αν προσπαθεί χρόνια τώρα δεν βρίσκει αυτή τη στιγμή. Που είναι η στιγμή?
Όταν ακούστηκε ξανά η ερώτηση
"Have you ever really loved me?" η φωνή της μητέρας περιμένει απάντηση....
Γρανγκκκ,
ακούστηκαν κάτι βιολιά,
Βιολιά κι αλλά βιολιά,
η απάντηση θάφτηκε για τα καλά
Πεθαίνει κάποιος τρεις φορές.
Τη μια όταν σταματά η καρδιά του, μια όταν τον κηδεύουν,
και μια όταν ακουστεί τελευταία φορά τ' όνομά του.
"...Τ' όνομά σου... Το όνομά σου..." Φώναξε τρεις φορές η Laurie Anderson
Επίσης η Laurie κατέβηκε στο Σύνταγμα, πήγε στη Διαμαρτυρία. Και διαπίστωσε πως κι εδώ έχουμε πάρα πολλούς απ' αυτούς που τα ξέρουν όλα.
