ΑΦΙΕΡΩΜΑ
στον Δαίμονα που σκιάζει τον κάμπο
Σταμάτησε να σκούζει.
Τώρα μπορεί να ξεκινήσει η Μέρα
( Τα ανήσυχα πνεύματα- αυτά που ξαμολιούνται τη νύχτα
και δεν ξέρουν σε ποιον κόσμο να περπατήσουν,
και δεν ξέρουν σε ποιον κόσμο να περπατήσουν,
μπορούν να γυρίσουν στις κλίνες τους-
το φως της μέρα διαλύει τη νύχτα)
το φως της μέρα διαλύει τη νύχτα)
Το ξέρετε... Στον κάμπο, στα χωράφια με τις πορτοκαλιές δίπλα στο ποτάμι,
όσες γυναίκες μείναν μοναχές, τις νύχτες του καλοκαιριού δεν λεν να κλείσουν μάτι.
Δεν είναι που 'χουν ξανάμματα ερωτικά
κι ονειρεύονται τ' αγόρια που θερίζουν τα χορτάρια,
κι ας είναι πια κι αυτές σαν σταχυα μαδημένα.
Είναι που ακούνε τις φωνές
Παραφυλούν. Μέσα στη νύχτα να 'ρθεί η μέρα.
Κι ο ύπνος δεν τις πιάνει
Παραφυλούν
(Πριν ο πέπλος της νύχτας ακέρια σκωθεί...)
Θα ετοιμαστούν
Θ' αλλάξουν - θα βγάλουν
το νυχτικό με τα λουλούδια
Θα βάλουν τη μαύρη στολή
Θ' ανεβούν
Ψηλά στο λόφο επάνω
Στα μνήματα
Να βεβαιωθούν
Πως οι φωνές που ακούγονταν τη νύχτα δεν ήταν των αγαπημένων,
οι φώνες που ανησυχούσαν το σκοτάδι,
οι ανάσες,
δεν ήτανε δικές τους.
Η άσπρη πλάκα καλά συνταιριασμένη κι απ' όλες τις πλευρές, αστραφτερή, καμιά ρωγμή
με βεβαιότητα λύνει κάθε αμφιβολία
Ποιος φυσάει στις νύχτες τους τάραχη κι ελπίδα
Παίζει μαζί τους άραγε η νύχτα
Ή κάποια άλλη ανήσυχη ψυχής της Εσπερίας?
Καταραμένο δαιμονικό πουλί-
η κουκουβάγια με την ανθρωπινή φωνή-
κι απόψε πάλι ήταν αυτή, όπου καμιά δεν άφησε να κοιμηθεί.
Όλες τους κάθε νύχτα πως τις ξεγελά .
5.20 μες στη νύχτα σταμάτησε η ανθρωπόφωνη ανάσα του Τέρατος.
Την ίδια ώρα άφησε την τελευταία ανάσα ο περσινός μου αγαπημένος
Τέτοιες είναι οι ώρες του ξημερώματος που προτιμά ο σκοτεινός αφέντης. Και καθώς καβαλάει το σκοτάδι με το ακριβό του λάφυρο, στον ωμο γαντζώμενο κοιτώντας πρός τα πίσω κουβαλάει τον φτερώτο του αγγελιαγφόρο.
Του πουλιού τα μάτια μαύρα στο μαύρο σφραγίζουν τον θάνατο
Την ιστορία μου την είπα και σ' αλλους
- πως πέρσι πριν να χαθεί ο αγαπημένος,
στην βέραντα που'μασταν μοναχοί, Αύγουστος , νύχτα ήταν, μεσα στη σιωπή,
πως ακουγότανε τρομαχτικιά η ανάσα του πουλιού, βαριά
κι ούτε που καταλάβαινες από που ερχόταν, από ποια μέρια κι ήτανε σα να βόγγαγε όλη η γη τριγύρω απ΄το ποτάμι.
Κι όλοι εδώ, κι οι γυναίκες οι μοναχές μες στα χωράφια έχουνε να το λένε
κι έχουνε να θυμούνται την εμφάνιση του πουλιού κανα δυο μηνες πριν να τις έβρει το κακό.
Μικρό επίκαρο με αφορμή τον θάνατο της μικρούλας Amy Winehouse.
Ανάμεσα στις φωτογραφίες που ξετρυπώσανε οι θαυμαστές της κυκλοφόρησε κι αυτή.
Συμβόλαιο θανάτου-
Οι τραγικοί γονείς της Amy Winehouse
Οι τραγικοί γονείς της Amy Winehouse
οφείλουν στην κόρη τους μια τραγική συγνώμη.
Στον ώμο μικρού παιδιού δεν αφήνεις να καβαλήσει ο θάνατος.
Δεν ξέραν τότε
Τώρα μάθαν.
Bonus Hieronymus Bosch
Στον ώμο μικρού παιδιού δεν αφήνεις να καβαλήσει ο θάνατος.
Δεν ξέραν τότε
Τώρα μάθαν.
Bonus Hieronymus Bosch
Η κουκουβάγια στον κήπο των Ηδονών.
Το αθώο αγόρι παίζει μαζί της.
Ιερώνυμε Μπος
καλά το καταλάβες-
το καταραμένο πουλί της γνώσης,
ναι,
αυτό φταίει που χάσαμε
τον Παράδεισο
