"Με όλα τους τα μάτια βλέπουν τα πλάσματα
το Ανοικτό. Και μόνο τα δικά μας μάτια
λες κι είναι ανάποδα στραμμένα στον εαυτό τους,σαν παγίδες τριγύρω στην ελεύθερη έξοδο τους...
Εμείς δεν έχουμε ποτέ , ούτε μονάχα για μια μέρα
τον αγνό χώρο μπροστά μας, εκεί όπου τα λουλούδια
ατέλειωτα φυτρώνουν. Για μας υπάρχει πάντα Κόσμος
και ποτέ το Πουθενά το δίχως Άρνηση: το Αγνό,
το Αφύλακτο, που το ανασαίνουμε κι απέραντα το γνωρίζουμε
κι έτσι δεν το ποθούμε .
<...>
Γιατί κοντά στον θάνατο, τον θάνατο πια δεν βλέπεις,
στο Έξω προσηλώνεσαι, ίσως με το μεγάλο των ζωών βλέμμα.
Οι Εραστές , αν έλειπε ο ένας απ'τους δυο τους, που αλλοιώνει
για τον άλλο τη θέα, κοντά του βρίσκονται κι απορούν.
Γιατί σαν από λάθος , προβάλλει γι' αυτούς το Ανοικτό
πίσω απ'τον εραστή τους... Όμως πέρα και πίσω απ' αυτόν
κανείς τους δεν προχωρεί και έτσι ξανά όλα του γίνονται Κόσμος.
Στραμμένοι πάντα προς την Πλαση, βλέπουμε μόνο πάνω της
το αντικαθρέφτισμα του Ελέυθερου
σκοτεινιασμένου από μας
<...>
Αυτό είναι η μοίρα: αντικρυστά να στέκεσαι,
τίποτε έξω απ' αυτό και πάντα αντικρυστά"
από την Όγδοη Ελεγεία, Ρίλκε
