Ο χρησμός των αρχαίων

(Νύχτα Σαββάτου, νύχτα μισή πριν τις εκλογές)

Αθήνα με κάτι φώτα αυθαίρετα στέλνεις στη Νύχτα το σήμα της Ημέρας

Η αυριανή χώρα είναι η σημερινή

Στο στυροδρόμι της Ιεράς Οδου εκεί που αρχίζει ο δρόμος για την Ελευσίνα

 

Μια νύχτα στον Κεραμεικό- νύχτα πριν τις εκλογές- περιμένω απ' τις αρχαίες πέτρες έναν χρησμό. Τι περιμένω απ' τους νεκρούς? Λίγη παρηγοριά- λίγη καλοσύνη- μου τη δίνει η πέτρα. Έχω διανύσει τα χιλιόμετρα του κέντρου
αυτής τη πόλης, απόψε, σε μια νύχτα, ξέρω, η χώρα αλλάζει,  η μέρα η καθεμιά πιο δύσκολη απ' την άλλη, η αγριότητα  τα πάντα μολύνει, κι αυτή την κρίσιμη στιγμή όπου όλα τα μεγάλα διακυβεύονται, ένα μονάχα, μικρό κι απλό, θέλω- να σε δω.

 Κάπου τυχαία να σε δω, σε κάποιο μπαρ, πίσω από κάποια τζαμαρία,

 σ' ένα πεζοδρόμιο, μ' ένα ποτό στο χέρι, σ' ένα παγκάκι στην πλατεία, μισό-στο-φως - μισο-σκοτάδι, μισό-μέσα- στην-ζάλη, να σε δω. Τυχαία πάντα, περιμένω να σε δω, τυχαία, - γιατί δεν σου τηλεφωνώ? Περιμένω την καλή τύχη- μα η τύχη δεν είναι καλή- εγώ κι όλη η χώρα περιμένουμε μια καλή τύχη - τι κάνουμε για να την φέρουμε πιο κοντά? Επικαλούμαστε τα πνεύματα. Τα πνεύματα σαν καπνός, και σαν ατμός μιας μέρας ζεστής θολώνουν την νύχτα Με τις θλιβερές μας υποθέσεις δεν ασχολούνται. Δεν θα μου πουν που είσαι, δεν θα μου δώσουν την απάντηση γι' αυτή την χώρα. 

Οι πέτρες κι οι νεκροί δεν έχουν καμιά απάντηση. Είναι από μόνα τους η απάντηση

Έχω περπατήσει τα χιλιόμετρα του κέντρου αυτής της πόλης, κι αυτό που ψάχνω δεν βρίσκω,

 ψάχνω ένα εδαφος στέρεο. Και πάντα εδώ γυρνώ, όταν δεν βρίσκω. Εδώ  ο αιώνιος χρόνος, εδώ  το φεγγάρι που ανατέλλει κυλικώς και αδιαλείπτως πάνω από νεκρούς και ζώντες, όλες οι εποχές κι οι αιώνες εδώ. Η αγωνία σβήνει πάνω στην πέτρα- στην υφή της πρώτης ύλης του κόσμου- Λίγο πιο κάτω δέσμες φωτός, μπλε, νέον, μωβ σαρώνουν την νύχτα- πως γίνεται να 'χει σωθεί κάτι απ' αυτή την πρώτη ύλη μέσα σε τόσο σαματά? Να ένα θαύμα.

 Εδώ κατω απ'τη νύχτα, πάνω απ'τον Κεραμεικό- μακαρία στιγμή, σαν να βρίσκεται αιώνες μακριά το πεζοδρόμιο της Πειραιώς με τα σαββατιάτικα  μιλιούνια να επελαύνουν στο Γκάζι, τα λαικά σουξέ να χτυπιούνται στον αέρα με τις κόρνες των αυτοκινήτων. Πανηγυρίζουν μια νίκη Εθνική- μια νίκη ποδοσφαιρική. Αύριο ποιος θα πανηγυρίζει? Όλα αυτά με συγκατάβαση και χαμόγελο τ' αποδέχομαι απόψε - όλα ένα είναι απόψε, συμβολή Πειραιώς κι Ιεράς Οδού, στην αρχή της Αθήνας.  Στις πύλες της αρχαίας πόλης εκατέρωθεν  μια αυθαίρετη εκκλησία του περασμένου αιώνα ξετσίπωτη πάνω απ' το αρχαιο νεκροταφείο, κι από την άλλη ένα αυθαίρετο ξενυχτάδικο της περασμένης χρονιάς. Έτσι υποδέχεται η καινούρια Αθήνα αυτούς που 'ρχονται απ' την Ελευσίνα.

Τίποτε δεν με χωρίζει απ΄ την πέτρα- από σένα τα πάντα- η πόλη αυτή, η χώρα αυτή μας χωρίζουν- Μόνο εδώ έχουμε κάποια ελπίδα να συναντηθούμε, μέσω της πέτρας.

Ησυχάζω. Ό,τι και να συμβεί υπάρχουν οι πέτρες. 

.

 Υ.Γ. :  Συστήνω σ' όλους τους ερωτευμένους, που με κάποιο τρόπο βλέπουν  την κατάσταση της χώρας να παρεισφρύει ανάμεσά τους να αφεθούν στην αρχαία πέτρα. Εξάλλου ο Έρωτας είναι αρχαίος (κι η αμαρτία βυζαντινή που λέει κι ο Χατζιδάκις)