Διά την Αναπνοή

Η θλίψη είναι φυλαχτό.

Ήταν στην αρχή μια θλίψη ίσαμε το πέλαγο αδιάβατη κι απέραντη-

Κι εμείς στη μέση μοναχοί και ο καθένας μόνος

Δεν φτάνει εδώ του κόσμου η βοή και το κακό

Γιατί είναι το κακό

του κόσμου,

 κι εμείς απόξω-

ανάμεσο

ουρανού και κόσμου,

Η θλίψη είναι κάστρο κλειστό.

Και σαν περνά

του κόσμου η αγριάδα πάλι αρχίζει να μετρά

Ο Καιρός πέρασε.

Η θλίψη    πέρασε

το νερό    μέριασε.

 Μέριασε το νερό

Το που πατούσαμε φάνηκε τόσον καιρό

ο τόπος Βάλτος -
Τα πόδια μας μπηγμένα

-ως πάνω βουτηγμένα- Καρφωμένα

Στάζουν τα κόκκαλα νερό

Αέρα!

Στο βαλτοτόπι  το φως φέγγει  θαμπά

Από μακριά μιαν άνοιξη κάπου περνά.

Τριγύρω κρέμονται πουλιά.

Μαυρίζει η μέρα

Ορμούνε

κι ό,τι βρούνε.

Ψεύτικα λάφυρα φτηνά.

 ορμούν και μέσα στο νερό,

 σε κάποιου κουφαριού λαιμό

θα λαμπυρίζει κανά χρυσικό.

Πετούν-

όλο μπροστά μας τριγυρνούν

μας κόβουν την αναπνοή,

 τον δρόμο,

 τη ζωή,

Έλεος
αν πεις

Είναι η φωνή σβηστή

Κι η ανάσα μας κλεμμένη

Αίμα μας μένει μόνο,  κι άραχλη χολή

Στον πάτο που 'χουμε θαφτεί

           τέλος κι οι θησαυροί.

Έλεος τρισκαταραμένα-
τι ανακατεύετε ολοένα? στο χώμα μέσα, πάνω, κάτω

 Δαιμόνια φτερωτά- Κανείς δεν ήταν να σας πει?

Ό,τι ακριβό

είναι ελαφρύ

κι από τη λάσπη

ου δύναται κρυφτεί.

\

Αέρα

Πατέρα

Αέρα

και δεν μου βγαίνει η ανάσα

α, ναι ,

Η θλίψη...

ΤΕΛΟΣ

Τώρα Οργή

για ό,τι μας κόβει την αναπνοή

ΑΓΑΠΗΤΕ

ΠΑΤΕΡΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

-δεν  ημπορεί-

Μια  Κάποια μέρα η βασιλεία σου θα' ρθεί

Μα ως τότε, ως πάλι να βρεθούμε

Βόηθα

Τον αέρα

Να σώσουμε

 Πατέρα

Το δικαίωμα

 στον αέρα και στην αναπνοή

"Σ' αυτόν τον κόσμο μιαν οσμή νιτρικού καλίου απλώθηκε... οι ενώσεις του αζώτου κατέκλυσαν τον αέρα, κατέκλυσαν την ψυχήν μας."

-\ Γι' αυτό φταίνε τα όρνια ?

ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ

-----

κι ας

ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

--

Ο ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

--

ΟΧΙ Για ΤΟ ΨΩΜΙ

μα

ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ

(Μέριασε κόσμε να διαβώ!)